Ode aan de dankbaarheid

Mijn zoontje grijpt wel eens een keertje mis als het om zijn broodtrommel gaat.

Deze vergeetachtigheid komt zelden voor en niet door mij (wenst mijn ego te vermelden, ik geef ook vrijdag brood mee terwijl ze het dan op school bakken en heb andere missers).

Het is niet heel erg hoor, hij krijgt vast wel een hapje van de juf en hij is al om 1 uur uit en dat is ook lunchtijd. Maar toch best zielig zo’n beeld van een kleutertje zonder broodtrommel in de daarvoor bestemde mand.

Vandaag is hij mét broodtrommel op school, maar dat weet híj nog niet. Ik verheug me erop dat hij tijdens de lunchpauze zijn heerlijk gesmeerde boterhammen ontdekt en vol opluchting en misschien wel dankbaarheid zijn tandjes erin zet. Het leven -met ons als ouders- zit vol verrassingen. Afgelopen dagen denk ik na over dankbaarheid, dit wordt vooral aangeraakt door het gedrag van kinderen, en hierdoor de terugblik op mijn eigen jeugd. Persoonlijk vond ik het nogal een grote overgang; van mijn prinsessenleven naar de grote-mensen-realiteit. Bij je ouders zeuren om een ijsje, mokkend je kamer opruimen, af en toe helpen met een afwasje. Tot alles zelf doen, geld verdienen, schoonmaken, en daarbij voor anderen zorgen die met andere normen en waarden zijn opgevoed of die je zelf mag/moet opvoeden. Je hoort wel eens van die hallelujah verhalen zoals dat er maar 2 regels waren (het huis en de mensen erin mochten niet stuk maar voor de rest mocht alles). Als chaotica met grote behoefte aan orde zijn dat voor mij te weinig regels; helemaal nu we tijd met zijn vieren in ons wat kleine appartement (van de vorig eeuw; geen kunststof en overal a-symmetrische oneffenheden) doorbrengen. De vanzelfsprekendheid waarmee we als kind onze ouders laten zwoegen zonder een greintje besef wat ze de hele dag (mede voor ons) doen, heeft nou niet bepaald een dankbare jong volwassene van mij gemaakt. Ik kijk liever niet terug naar de op een bepaalde manier grenzeloos verwende 18 jarige die ik was. Lees; Ik wil, ik wil, ik wil…

Ik had geen idee.

Dit is een poging om ouders en mijzelf eraan te herinneren dat we leukere mensen worden als we dankbaarheid en waardering aan ons leven toevoegen; en dan bedoel ik niet op zijn Amerikaans overal automatisch “Thank you” achter te grijnzen (dat zorgt voor kaakkramp en niet voor bewustzijn).

Waardering is stilstaan bij wat je krijgt en welke weg het heeft gegaan. Antroposofen zeggen bv voordat ze gaan eten; ‘We zijn dankbaar voor de weg die het voedsel gegaan is’ (dan sta je er tegelijkertijd bij stil welke weg dat is; en dan wil je natuurlijk niet voor je zien dat er bij een kuikentje zijn snaveltje is afgknipt/afgeschroeid, of wel? Als ik heb gekookt wil ik enkele waardering van diegene die aan tafel zitten (ja die niet zelf de borden en gezellige kaarsjes daar hebben neergezet / vaak mopperend uit hun spel zijn gehaald; en ook nog dúrven roepen; ‘Water!!’). Ik wil waardering; niet zo zeer voor de smaak, (die is uiteindelijk subjectief , een blije bijverdienste als het de papillen van mijn thuisgenoten bevalt) maar voor mijn energie en probeer mee te geven, ‘ha wat fijn dat je hebt gekookt’, daar mag best ‘jammer dit lust ik niet’ opvolgen ná de eerste hap. Ik merk ik trek geen naar beneden hangend (ontevreden) mondje, dat kan ik niet aan heb ik gemerkt, dan ga ik liever in staking. Waarschijnlijk sta ik nu (als ouder) oog in oog met het ‘verwende’ kind in mij van destijds; een spiegel waar ik tenenkrommend en hoogst verontwaardigd niet in kijken wil.

Lieve ouders en verzorgers ik roep op tot het bijbrengen van dankbaarheid en hapjes bewustzijn, zodat de toekomst een fijnere plek word, ik behoed u wees niet de slaaf van je eigen nageslacht. Een expert op dit gebied van dankbaarheid is Anika Vervloet, met een door haar toedoen bewuste dochter met wie het werkelijk aangenaam gezelschap is. Als dit thema je raakt en je wilt je geld goed besteden dan raad ik haar van harte aan.

Aho!

Scroll naar boven