Life as a medicine
Deze week ga ik het doen,
nog dieper kijken naar wat gezien wilt worden. Zonder dat ík bepaal wat. Ik heb besloten dat ik durf te kijken. En voor het gezelschap met wie ik samen kijken wil en zij met mij.
Ik volg wat me roept, verwonder me soms of er sprake is van uit-tunen uit ‘het hier en nu’?
Of juist dat mijn lichaam me terug roept, dieper naar binnen, dat zij haar verhalen vertellen wilt, soms zelfs eeuwenoude verhalen.
Het voelt en ik geef het vorm als aan een diepe reiniging, en ben me aan het voorbereiden als op een vision quest.
Geen koffie, hmmm. Geen alcohol, dat gaat vanzelf. En telkens mijzelf herinneren, dieper te ademen, te voelen wanneer ik in de overdrive ben, meer hoofd ben dan lichaam.
Een keuze voelen voor welke frequenties, voor welke prikkels ik wel en niet kiezen kan.
Waar ik oa naar wil kijken is het gevoel van me verraden voelen, niet geliefd door mensen die ik wel vertrouwde. De/mijn levensgrote vraag; Kan geschaad vertrouwen weer helen?
En wie bepaalt dat…
Ik ervaar dat ik niet wil forceren maar wel dat het tijd is om écht te kijken, niet alleen naar mijn deel maar naar een groter geheel.
Het is een pad dat me al veel bracht. Er diende zich mede reizigers aan, ook in boeken vorm. Het boek “Trouw” van Sarah Domagala gaf me veel. En “the Gene keys” van Richard Rudd; 64 archetypen; hun schaduw/ gaven en hoogste staat. Op dit moment ben ik gefascineerd door half-heartedness en commitment. Wat dat betekent in mijn leven, in mijn relatie, in vriendschappen en in onze familie lijn.
Het is een magische week zo ik ervaar het, waarbij ik veel liefde en synchroniciteit op mijn pad ontmoet.
Aankomende vrijdag gaan we met mijn mijn gezin van herkomst kijken naar onze voorouders uit de vrouwenlijn. Er komen mensen die de cirkel versteken en als representant willen staan. Ik ben dankbaar voor dit magische leven.
Feeling it all.