Ik heb tijd voor mijzelf, patronen dringen zich op; chocola, koffie, spullen kopen, naar de stad. Ik voel een rusteloosheid, het maakt dat ik weg wil, maar waar naartoe?
Ik weet dat ik nu even stil kan gaan zitten om oprecht aan mijn zelf te vragen; ‘Wat is mijn behoefte?’.
‘Buitenlucht’ komt er, ‘aarding’ en ‘mijn zelf de ruimte geven’.
In mijn werk focus ik mijn aandacht. Met mijn zelf verbinden en contact maken met de ander. Het geeft me energie en levenslust, en soms, nu dus, stijg ik er een beetje van op; zoveel informatie, inspiratie. Mijn associatief vermogen welk op volle toeren draaide omdat we vanuit creativiteit met de psyche en het onderbewuste werkte.
Ik merk dat ik weer rust mag vinden in mijzelf.
(Ah heerlijk nu ik dit schrijf regent het keihard, zo’n heerlijk geluid dit gekletter op het raam en het dak ernaast, de wind die door het huis blaast.)
Naar buiten gegaan, zal ik een stuk gaan wandelen?
Ik zag de zon met de grote wolk ernaast en wilde niet (vanwege haar korte duur) achter de bomen niet-beschikbaar zijn.
Op het bankje gaan zitten om de zon te ont-vangen.
Eerst genoot ik alleen van dat en het naar de blaadjes kijken, die cirkels raasden in de wind.
Daarna mijn lichaam bewogen, naar spanning ge-ademt, die zo nu en dan opspeelt aan mijn linker (vrouwelijke) kant.
Ik zoek haar op in de beweging en blaas haar zachtjes uit. Fijn om zo bezig te zijn; het omarmen en zachtjes los laten. Elke dag wordt de spanning een beetje minder en soms meer op de momenten dat ik me stoot aan het leven; dat ik haar kracht en de confrontatie met mijn eigen wil te pijnlijk vind. Dan sla ik haar op, tegen beter weten in.
Tijdens het bewegen krijg ik zin om te schrijven. Ik blijf hier nog even, het gaat zo lekker, het wordt haast een dans. Vind het jammer dat ik een rode jurk aan heb en geen groene, liever was ik nog even onzichtbaar en één tussen en met de cirkelende groene blaadjes.