De levenskracht van kou

 

Mijn geliefde en ik zijn begonnen met de ‘Wim hof’ methode, met de week ‘bouwen we op’.

We doen het thuis en dat past me; zonder poespas s’ochtends richting je matje lopen

na dag 2 weten wat je te doen staat het simpele ritme volgen van wat je al kent.

Opbouwen met vallen en opstaan, met Dante van zes naast me die even meedoet met ‘de vijf Tibetanen’  aan mijn neus kriebelt tot ik duidelijk maak wat ik wel en niet wil. Een dag overgeslagen omdat ik moe en chago was. We doen; ‘de vijf  Tibetanen, gevolgd door wat yoga en dan herhalen we de volgende cycli;

Op een snel tempo in en uitademen ademen, erna zolang mogelijk je adem inhouden (je ademt uit als je eraan begint) je lichaam zit boordenvol zuurstof waarmee zij moeiteloos zo’n 1,5 a 2 minuten kan. Nu na 1,5 week een beetje grens oprekken; voor het gevoel dat je elke dag ervaring kunt verruimen, wanneer je wilt.

En daarna onder de koude douche, een koud meertje in of in een koud ijsbad zo je wilt..

Wat ik dacht te weten over mijn zelf;

‘Ik hou niet van kou’,

‘Ik hou niet van moeten.’

‘Ik hou van vrijheid en van een sterk en flexibel lichaam’,

‘ik wil in bed bed liggen tot ik me enigszins opgeladen voel’. Mijn zoon wordt vaak s’nachts wakker en mij dan ook. Ik dacht nooit uit vrije wil om 6:30 op te staan, voor niemand niet. Nu kijk ik uit naar deze 45 minuten, levenskracht opwekken. Hoe confronterend het soms ook is als ik opmerk dat ik ergens niet bij kan, mijn lichaam de adem (het leven zelf?) amper nog toe laat. Hoe ik soms raspend klink of geringe energie heb om überhaupt IN te ademen.

Ik leer mij zelf dat ik (ipv MOET) mijzelf deze ademhaling GUN. Dat hoeft niet elke dag ‘lekker smooth’ te gaan, het is net als het leven zelf, dat is ook beweging. Wat ik weet; Zolang we leven ademen we. Zonder adem; geen Leven.

Met je adem baan je als het ware jouw eigen unieke weg door het leven heen

(of je er nou bij stilstaat of niet) je ontmoet daarin van alles: Pijn, weerstand, kou, overtuigingen, vreugde.

Door bewust te ademen geef ik mijzelf RUIMTE. Daarbij leer ik door het leven heen te ademen, welke verschijning vormen ik ook tegen kom. Ik hoop gedurende de dag mijzelf te HERINNEREN mijn lichaam en adem niet onnodig te blokkeren in triplerende situaties, niet meer vast te zetten maar juist mijn adem te verdiepen.

ADEMEN kun je zien als metafoor van LIEFDE VOL ZIJN naar je zelf én het leven met het IN ademen laat ik het leven TOE, omarm ik haar en koester ik mij zelf

met het UITademen laat ik opgeslagen pijn los. Ik voel mijn spieren ontspannen en verkramping uit mijn lichaam stromen. Met uitademen leer je los te laten en in te zien dat leven in beweging is, net als de zee, eb en vloed.

We kennen allemaal de ervaring van in de kou gezet worden. Een bewuste herinnering van toen je.. zoals ik, niet mee mocht doen met voetballen omdat ik hun jongere zusje was? De momenten dat je niet werd uitgekozen door de juf,  je partner tegen je schreeuwde, iemand iets lelijks over of tegen je zei, wat jij nu nog steeds weet ook al is het nu misschien al 15 jaar geleden..

Wat heeft zich allemaal in jou lijf en leden opgeslagen? Dat kom je weer tegen, in een herinnering of als je invoelt op je lichaam in het hier en NU

of  je als voelt hoe veel pijn je ervaart in het contact met mensen. Of zelfs dat het lijkt of er geen ruimte voor jou is in het leven hoe jij dat graag zou zien. Voor mij is dit een manier om vrije ruimte te scheppen voor mijzelf in het leven. Ik voel me minder in de kou gezet omdat ik haar VRIJ WILLIG opzoek.

Het is fijn om met controle te spelen en haar stapje voor stapje los te laten en me dan toch niet machteloos te voelen. Ik bepaal nu zelf nog hoelang en wanneer, dat voelt helend (met terugwerkende kracht?) stapje voor stapje..

Ze was er altijd al, de kou, de pijn, in alle mensenlevens, al decennia lang, inherent aan het bestaan..

Ik wilde haar niet, ik wilde dat het even alleen maar licht en warm en vol liefde was,

nu weet ik dat het leven VAN ALLES is.

Door de kou op te zoeken en tegen haar te zeggen ‘ik ontvang je’ ervaar ik dat ze langzaam mijn vriend wordt. Ik open me voor haar en ik voel ‘Ik kan dit aan’ ik kijk onder de warme avond douche al een pietsje uit naar onze ontmoeting de volgende ochtend en hoe ik  ‘a LIFE’ ik me dan voel.

Mijn doel is dat ik op  een dag overvallen wordt door de kou, wanneer weet ik niet 🙂

en dat ik haar dan lief heb

dat ik voel en weet dat zij levenskracht is,

ook al schrik ik misschien van haar extremiteit

(zoals met de sprong in het koude meertje of van de ‘rot opmerking’)

dat ik bij beiden simpelweg voel

ze is er, net als ik,

we mogen er zijn,

wij ZIJN het LEVEN.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven