Of kunnen deze twee in één en wat mag ik dan nog loslaten of juist doen?
“De kracht van het Nu” (Eckhart Tolle) is hierin wellicht mijn belangrijkste levens guide. Ik ben zo blij over wat hij deelt over hoe bewust te leven en dat NU al kan maar vrij weinig over je levens INvulling. En stiekem blijf ik verlichting een beetje een mannen ding vinden, dus ik twijfel of ik dat wel echt wil want het lijkt me ook rechtlijnig, opgeruimd, netjes, weinig emoties meer, misschien zelfs weinig gezelligheid en lach buien, amper gevoel voor de maancycli, geen vrolijke kleren en mag huilen dan nog wel en ben& jerrys ijs eten of wil ik dat diep van binnen niet?
Misschien vind ik verlichting als levensdoel toch een beetje saai. Voor mij werkt het op dit moment supergoed om een Yin/Yang leven te leven, oftewel een prettige balans tussen uitgaande en meer reflectieve energie. Dat houdt voor mij op dagelijkse basis in;
Net zoveel bewegen als stil zitten, naar buiten gaan als mijn lichaam daar zin in heeft (al is het maar naar de brievenbus). Net zoveel samen als alleen zijn. Daarom werkt het heel goed voor me om zelfstandige te zijn (qua werk hè). Daarin ontmoet ik wel een aantal valkuilen. Het werkt bv vrijwel nooit om thuis te schrijven, ik ben veel productiever als ik ruis om me heen heb en menselijke activiteit. Als ik thuis ben, ga ik altijd wasjes doen, opruimen, en voel ik me gevangen omdat de directeur in mij zegt dat ik ‘dingen’ voor mijn bedrijf moet doen.
Als ik te lang binnen ben, wordt ik daarnaast ontzettend zelf kritisch, misschien omdat ik dan mijn enige spiegel ben. Het heeft iets geruststellends om de stad in te gaan en al die menselijke mensen te zien. Dan voel ik me optimaal verbonden met het leven en vind ik mijzelf tussen al die personen de moeite waard, ipv dat ik thuis kritisch naar mijn eentje en mijn huis loer.
Nu de herfst is aangetreden, ligt de sleur op de bank, en dien ik zelf (wil ik mijn yin/yang balans bewaren) actiever te worden. Mijn favourite bezigheden zijn momenteel; kleren kast uitzoeken, huisraad doornemen uiteraard ondersteunt door de hemelse (M. Kondo) zin ‘gives it a spark of joy’ en lig eens per maand film en theater bezoek. Anders zie ik het nut niet in van al die donkerte (aan zelfreflectie doe ik al meer dan een normaal persoon). Soms wil ik emigreren naar Bali ~wat niet kan wil ik niet mijn zoon en mijn ex zijn leven op de kop zetten, mijn lieve vriendinnen missen en mijn moeder geen verdriet doen~.
Ik ben nu ‘Ikigai” aan het lezen over het waarom van Japanners die op een piep klein eiland de oudste (gelukkigste) mensen ter wereld zijn. Ik zal jullie de strekking alvast verklappen; en wil je dat niet knijp de volgende alinea je ogen dicht.
Neem een moestuin, doe dingen met vrienden, eet veel groente, hecht meer aan geven dan aan geld, dans en zing (karaoke) doe simpele vormen van beweging, wees dankbaar en zorg dat je onderdeel bent van een zelfgekozen gemeenschap (al is het maar een kat) én vind je levensdoel! Als je die (nog) niet weet maak dan een lijst van de redenen waarom je geen zelfmoord pleegt.
Sorry voor deze ietwat lugubere 1nalaatste zin. Een mooie afsluitingszin zou kunnen zijn ik citeer ‘het tijdloze Nu is er altijd, we hoeven er ons alleen op af te stemmen.’ of ‘Ik zit nu in de dakkas te schrijven en ik heb net een pompoenburger gegeten en ik popel om naar buiten te gaan’.
Herfst groet Suzanne